Tüm yıkıcılıklarına rağmen, tarihsel anlamda pandemiler hakkında bir unutkanlık yaşanıyor. Ve bu olayların yaptığı hasarlar genellikle kolektif olarak değil, kayıpları deneyimleyen insanlar tarafından bireysel olarak hatırlanıyor.
Din adamı Francis E. Tourscher, 1919 yılında daha yeni Philadelphia’yı kırıp geçirmiş olan grip salgını sırasında hemşire olarak çalışan rahibelerden ilk elden bilgiler topladı. Rahibelerin hikayeleri yüzden fazla sayfayı doldurdu ve bunlar Records of the American Catholic Historical Society of Philadelphia’da yayınlandı.
Philadelphia 1918 grip pandemisinin en kötü vurduğu ABD şehriydi ve Tourscher o yılın Ekim ayındaki olaylara yoğunlaştı. Yerel tıp uzmanlarının hastalık konusundaki endişelerine rağmen organizatörlerin 28 Eylül’deki Liberty Loan Geçit Törenini yapmaktan vazgeçmemesi üzerine, şehir vaka sayılarında çok büyük bir artış yaşadı. Altı hafta sonra 12,000 kişi hayatını kaybedecekti.
Anında ortaya çıkan etki sağlık sisteminin büyük bir zorluk yaşamasına neden oldu. Spor ve etkinlik salonlarında geçici hastaneler kuruldu. Tıp çalışanlarının kendileri de hasta olduklarından, daha fazla hemşireye büyük ihtiyaç vardı. 10 Ekim 1918 günü, Başpiskopos Dennis Joseph Dougherty bir mektup yazdı ve hem kilise binalarının hasta bakımına açılmasına hem de manastıra kapanmış durumda olmayan rahibelerin hemşire olarak çalışmasına izin verdi.
Kendini Düşünmeden Yapılan Hizmetlerin Hikayesi
Şehrin dört bir yanındaki rahibeler gönüllü oldu. Çoğunun tıbbi bir eğitimi yoktu. Bir ilkyardım hastanesinde çalışan rahibelerden biri o günleri, “Başta büyük şaşkınlık yaşadım. Ölüme hiç bu kadar yakın olmamıştım. Ama yapılması gerekenin ne olduğunu fark ettiğimde hızlıca önlüğümü ve maskemi taktım ve işe koyuldum,” diye anlattı.
Rahibeler her yatakta yeterince bakım sağlanamayan insanlarla karşılaştıklarını ve hastanelere gelen yeni hastaların birisi ölüp de bir yatak boşalana kadar bir ofiste beklemek zorunda kaldıklarını anlattılar. Onlar evinde olan ve çoğunlukla bakacak kimsesi olmayan hastaların evlerine de gidiyordu. Kalabalık evlerde tamamı hasta olan aileler gördüler ve bazen ölen aile bireylerinin cesetleri başları çok kalabalık olan cenazecilerin gelmesi beklenirken günlerce bu evlerde kalıyordu.
Rahibeler herkes için ellerinden gelen bakımı sağladılar. Bazen temizlik yaptılar, gerektiğinde gıda götürdüler. Şehirde zengin fakir ayrımı yapmadan herkesin kapısına gittiler. Süreç içinde onların da çoğu hastalandı. Ekim 1918 Philadelphia için yürek parçalayıcı bir ay oldu ama yavaş yavaş yeni vakalar azaldı, geçici hastaneler kapandı ve şehir hayata geri döndü. Pandeminin pik yapmasından sadece aylar sonra toplanan bu bilgiler, empatinin ve kendini düşünmeden yapılan hizmetlerin hikayelerini anlatıyor ve şimdi, bir yüzyıl sonra, hiç geçmeyecek gibi görünen korkunç bir zamanda insanların yaşadıklarını ve başkalarına yardım etmek için yaptıklarını gözler önüne seriyor.
Orijinal Makale: JSTOR Daily
