Modifiye edilmiş bir Sovyet Tu-95 bombardıman uçağındaki havacılar, 30 Ekim 1961 sabahı, taşıdıkları 60.000 kiloluk metal canavarı uçağın bomba bölmesinden attılar. Uçağın 26 fit uzunluğundaki devasa paraşütü, Barents Denizi’ndeki uzak kuzey Rus takımadaları olan Novaya Zemlya’nın üzerindeki boş gökyüzüne doğru inişini yavaşlattı. Uçağın pilotları daha sonra uçağı geri döndürdü ve olabildiğince hızlı uçtu. Teslim ettikleri kargo belirli bir irtifaya ulaştığında ne olacağını biliyorlardı ve başlarına geleceklerden kurtulmak istiyorlardı.
Otuz mil ötede patlamayı gördüler, sonra duydular ve hissettiler. Tsar Bomba patlamıştı.
Altmış yıldan fazla bir süre sonra, İkinci Dünya Savaşı sırasında kullanılan tüm mühimmatın toplamından on kat daha güçlü olan 57 milyon ton TNT’ye (57 megaton) eşdeğer termonükleer patlama, 40 mil yüksekliğinde bir mantar bulutu yaratarak ve yüzlerce mil ötedeki evlere zarar vererek, Dünya üzerinde kaydedilmiş en büyük insan kaynaklı patlama olmaya devam ediyor.
Nükleer denemelerin yasaklanması ve nükleer silahların Dünya üzerindeki tüm yaşamı varoluşsal olarak tehlikeye attığının anlaşılması sayesinde, Tsar Bomba gibi bir şeyin bir daha kullanıldığını görmemiz pek olası değil. Amerika Birleşik Devletleri’nin cephaneliğindeki en yüksek patlama gücüne sahip savaş başlığı şu anda sadece 1.2 megaton, yani kıyaslandığında önemsiz.
Ancak insanlar yollarını kaybeder ve yeniden “kazananı olmayan” bir nükleer yarışa girerlerse, çok daha büyük bir bomba yapabilir miyiz? Cevap, ne yazık ki, “evet”. Ancak bu hem zor hem de hiç pratik olmayacaktır.
Tsar Bomba’dan daha büyük
Tsar Bomba bunu zaten göstermişti. Başlangıçta 100 megatonluk bir güce sahip olacak şekilde tasarlanan bombanın Sovyet yapımcıları, herhangi bir Sovyet uçağıyla uçamayacak kadar büyük olacağı için bombayı küçültmek zorunda kaldılar. Dahası, üretebileceği radyasyonun Sovyetler Birliği’nin kuzey kesimini kaplamasından endişe ediyorlardı.
Daha büyük nükleer bombalar çok aşamalı olarak inşa edilebilirdi. Geleneksel bir bomba bir fisyon bombasını tetikler, o da bir füzyon bombasını tetikler, o da daha büyük bir füzyon bombasını tetikler ve bu böyle devam eder. ABD için en küçük, en güçlü ve en verimli fisyon silahlarını geliştirmesiyle tanınan Amerikalı teorik fizikçi Ted Taylor, dev bir bomba yapmak için teorik olarak “sonsuz sayıda” bombanın birbirine bağlanabileceğini belirtti.
Bu, “Hidrojen Bombasının Babası” Edward Teller’ı heyecanlandırdı. Teller 1954 yılında ABD hükümet yetkililerine 10.000 megatonluk bir nükleer silah önerdi.
“10,000 megatonluk bir silah, benim tahminime göre, tüm New England’ı ateşe verecek kadar güçlü olurdu. Ya da Kaliforniya’nın çoğunu. Ya da İngiltere ve İrlanda’nın tamamını. Ya da tüm Fransa’yı. Ya da tüm Almanya’yı. Ya da hem Kuzey hem de Güney Kore’yi.” Bilim ve nükleer silahlar tarihçisi ve Stevens Teknoloji Enstitüsü’nde profesör olan Alex Wellerstein şöyle yazmıştır.
Neyse ki Teller’ın çılgınlığı herkesin malumuydu ve bu fikir kısa sürede unutulup gitti.
Ancak bu durum başkalarının teoriler üretmesine engel olmadı. 1970’lerde Lawrence Livermore Ulusal Laboratuvarı’ndaki bilim insanları, büyük bir sıvı döteryum fıçısı içinde termonükleer bir yanma dalgasının başlatılabileceğini gösteren süper bilgisayar hesaplamaları yaptılar. Döteryum, atom çekirdeğinde bir protona ek olarak bir nötron içeren bir hidrojen izotopudur ve termonükleer silahlarda füzyon yakıtı olarak yaygın bir şekilde kullanılmaktadır. Döteryum daha küçük miktarlarda başka bir hidrojen izotopu olan trityum ile birleşerek bu süreçte büyük miktarlarda enerji yaratır. Hesaplamalar 212 ton döteryumla doldurulmuş bir nükleer bombanın 5,200 megatonluk bir patlama yaratacağını göstermiştir.
Umalım da böyle bir şeyi hiç görmeyelim.
