Leonardo da Vinci’nin yazı ve resimlerinden oluşan en büyük ve en ilginç koleksiyonlardan biri Codex Atlanticus’tur.
Akademisyenler ve araştırmacılar için bu önemli eserin bakımı önemli bir zorluk teşkil etmektedir.
2006 yılında, folyoyu çerçeveleyen ve bağlayan paneli çevreleyen passe-partout (bir tür montaj) üzerinde küçük siyah lekeler bulundu. Müze küratörleri ve akademisyenler, 600. folyodan başlayarak Codex’in yaklaşık 210 sayfasında görülen bu kararma olgusundan oldukça endişe duymuşlardır.
Politecnico di Milano, lekelerin nedenini belirlemek için Kodeks’in 843. varağı üzerinde kapsamlı bir araştırma yürütmüş ve bu araştırma Scientific Reports’ta yayımlanmıştır.
Politecnico di Milano’da Malzeme Bilimi ve Teknolojisi Profesörü Lucia Toniolo’nun yönetiminde, disiplinler arası araştırma grubu bu fenomeni inceledi ve çeşitli non-invaziv ve mikro-invaziv analiz teknikleri kullanarak doğasını ve nedenlerini araştırdı.
Grottaferrata Manastırı’nın Laboratorio del Libro Antico (Antik Kitapların Restorasyonu Laboratuvarı), 1637 yılında Veneranda Biblioteca Ambrosiana’ya verilen Codex Atlanticus’un önemli bir restorasyonunu üstlendi.
Müdahalenin ardından 1119 yapraklı 12 cilt ortaya çıkmıştır; her sayfada Leonardo’nun orijinal parçalarını çerçevelemek üzere Grottaferrata restoratörleri tarafından yerleştirilen bir panel ile bir paspartu bulunmaktadır.
Çizimlerin her biri şimdi ayrı ayrı paspartulara monte edilmiş ve asitsiz kutu ve klasörlerde saklanmaktadır. Politecnico’nun araştırması 2021 yılında, 843. folyodaki paspartunun değiştirilmesini içeren bir kodeksten üç çizim üzerinde yapılan bir ön prototip çalışmasıyla başladı.
Geçmişte yapılan çalışmalar, lekelerin mikrobiyal bozulma süreçlerinden kaynaklandığı ihtimalini ortadan kaldırmıştı. Politecnico di Milano’nun hiperspektral fotolüminesans görüntüleme, UV floresan görüntüleme ve mikro-ATR-IR görüntülemeyi birleştiren araştırmasıyla nişasta tutkalı ve vinil tutkal keşfedildi. Bu noktalar tam olarak boyanmanın en yoğun olduğu folyonun sınırının yanında yer almaktadır.
Kaynak: Interesting Engineering
